Pulcinella still lives in the heart of all Neapolitans, this is my homage to him.

This poem is in Neapolitan dialet.

PULECENELLA
(Ciro Calvi 1992)

Sissignore, Pulecenella vuòsto
è turnàto sùlo pè dòje ore,
cò permèsso dò Signore.
Da là ncòppa se vedeva,
'a terra mia, tanta luntàna,
da farme chiàgnere pà giòia.
Pulecenèlla vuòsto è riturnàto
pé rivedé, sta città
dòppo tant'anne ...
ma nun' è chiù 'a stèssa.
Pé vuche stritte e scure;
nun se sente chiù 'a voce antìca
'e l'acquaiòla,
ca vennève l'acqua ferràta
dint' 'e mummarèlle ...
e nun se sent' 'o prufùmo
dò pane, fatto cò furno a legna.
P' 'a strada ò scugnìzzo,
te cercàva cinche lire,
ogge, ò scugnìzzo,
m'hanno ditto,
ca se chiàmma... scippàtore.
M'hanno ditto, ca 'na cammenàata,
pè Tulèdo 'e notte,
nun' 'a può fà chiù,
quàmta cose sò cagnàte,
Nàpule mia,
nun te cunòsco chiù.
Bè, dòje ore sò passàte,
'i v'aggia da' l'addio,
me ne ritòrno 'ncièlo ...
Pulecenèlla vuòsto,
se ne và...
ca tristèzza dint' 'o core ...
lasciànneve 'o ricòrdo
'e chi, ha vulùto bbène Nàpule ...
'na Nàpule ... ca nun mòre.